Planeet Aarde, 2027 - 2070.
Het onbekende wordt altijd met angst bekeken. Wat gebeurt er na de beslissing om Mars te koloniseren? Hoe zal deze beslissing ons leven beïnvloeden, wij aardbewoners? Een reeks vragen die enerzijds mensen aan het denken zetten, anderzijds afschrikken. Zou het niet slimmer zijn om de dingen te laten zoals ze zijn? Zou het niet beter zijn om eerst onze aarde van de ondergang te redden en dan zulke belangrijke stappen voor de mensheid te nemen? Een voorzichtige aanpak kan de beste oplossing zijn. De mensheid kan in een natuurlijk tempo een programma ontwikkelen voor zoveel technologie als er bestaat. De eerste mensen zouden vele jaren na de bouw van georganiseerde onderzoeksstations die door robots en drones worden bestuurd, op Martiaans grondgebied moeten stappen.
Als Mars niet bewoond is, moet het gedeeld worden tussen staten. Aangezien Mars niet van de Marsmannen is, moet het van de aardbewoners zijn. Zo denken mensen. Deze planeet moet "eerlijk" verdeeld worden. Maar dit is een woord dat de beste onderhandelaars niet weten te waarderen. Wat kan er eerlijk zijn voor een paar staten die alle rijkdom willen inpikken, alleen maar omdat ze de capaciteit hebben om Mars te bereiken met interplanetaire transportschepen, alleen of in vereniging? Het begin van elke onderhandeling wordt belemmerd door de poging van sommige particuliere entiteiten of bedrijven om de discussie in het nauw te drijven en het leeuwendeel van de onderhandelingen naar zich toe te trekken. De politiek van de kleine stappen is de techniek waarmee zij zich willen mengen in een discussie die betrekking heeft op staten, niet op individuen.
Kunnen mensen de diepe angst overwinnen die ze voelen als er iets nieuws opduikt? Zullen mensen een huis kunnen vinden voor zichzelf en hun familie als ze op Mars aankomen?
Planeet Mars, hier is een mogelijke geschiedenis die nog geschreven moet worden.