Birazdan yazacaklarimi hic yazmamayi dilerdim, sizin de, elbet kendinizce ve benimkinden cok farkli nedenlerle, ayni seyi dileyeceginizden kuskum yok. Yazmamayi dilerdim, cünkü karsiniza gecip anlatmak, yazmaktan ve bu mektubu okurken icine düseceginiz halleri hayal etmekten eminim kat kat keyifli olurdu. Her yerde cinayetler... Eli kalemli kücük katil kadinlar... Intihar eden sahiplerinin ardindan viziklayan kediler... Masalarda birakilan ölü kafalar... Kan sicramis mektuplar... Gaipten kayip ilanlari, tanik ifade tutanaklari... Annesini dograyan, karisini vuran Allahin belasi pis herifler... Cocugunun gögsüne meyve bicagi saplayan manyak ebeveynler... Gerizekali konusmalar... Iflah olmaz fortcular... Asli Tohumcu, zeki, öfkeli ve birazcik da edepsiz... Sterillikten itinayla kaciniyor, kirlenmekse kirlenmek diyor. Kalemini toplumun sinir uclarinda gezdiriyor, rahatsiz ediyor, acitiyor. Abis, acikomik öykülerin, bir cinnetle her seyi cözenlerin kitabi... Memlekette her gün görüp duymaya alistigimiz garabetin anlatildigi, bol hicivli bir alacakaranlik kusagi... Bu ülkede, nasilsa cok yakinda bir gün hepimiz korkudan ölücez.