Insanlarla birlikte olmayi hep sevdim. Birlikte gülmeyi, söylemeyi de. Canim sikilinca sokaklara vurdum kendimi, sokaklarda her zaman bana gülümseyen bir yüz, sirlarini paylasilacak bir yürek buldum. Dostlarimin mapusluklarina, sevinclerine tanik oldum. Diyarbakirli Zaranin bana verdigi hayat dersini unutmadim, Izmit mapushanesinden bir bayram sabahi yollanan güllü aynanin da siri hic dökülmedi, Mecnunu bol daglardan esip gelen rüzgar ne zaman gecikse, yola düsmenin zamanidir, derim kendi kendime, düserim yollara.