O Amerika ki gelecegi düsünmeyi bilmiyor...Italo Calvinonun Amerikada Bir Iyimser adli kitabi ilk kez Türkcede...... söze sigmayan seylerle, dile almasi güc bayagiliklarla dolu Amerika, o Amerika ki gelecegi düsünmeyi bilmiyor, yine de hepimizin geleceginin öylesine genis bir bölümünü icinde barindiriyor...Yolculugun büyük düsmani Cesare Pavesenin izinden gitse de, Italo Calvino Kasim 1959-Mayis 1960 tarihleri arasinda ABDye ilk uzun yolculugunu yapti. En uzun süreyi New Yorkta gecirdi, her yerden cok sevdigi o kent, et yiyen bir bitkinin bir sinegi icine cekip yuttugu gibi yuttu onu. Cok sayida eyaleti ve kent merkezini dolasti -Cleveland, Detroit, Chicago tam Amerikan kenti, üretken, maddeci, hoyrat, San Francisco, Los Angeles, Montgomery, New Orleans, Savannah ABDnin en güzel kenti, Las Vegas, Houston-, yazarlarla, yayincilarla, yazin ajanlariyla tanisti, ama ayni zamanda is adamlari, sendikacilar, insan haklari eylemcileriyle basta Martin Luther King olmak üzere, siradan kisilerle de görüstü.Neyyire Gül Isikin cevirdigi, Türkcede ilk kez yayimlanan Amerikada Bir Iyimser, son derece ufuk acici bir kitap...ABD yolculuguma baslarken, yolculuk boyunca da, Amerika üstüne bir kitap yazmayacagima yeminler ediyordum yazilmis zaten o kadar cok kitap var. Oysa simdi fikrimi degistirdim. Seyahat kitaplari yazin yapiti olusturmanin yararli, iddiasiz, yine de dört dörtlük bir bicimidir. Ülkeler yildan yila degistiginden, belli bir anda görüldükleri gibi sabitlestirildiginde, degisken özleri kayitta donduruluyor da olsa, ya da iste tam bu nedenle, ise yarayan kitaplardir ve ülkeler anlatilirken, görülen yerlerin betimlenmesinden daha ötelere varan bir sey, yazarin kendisiyle gercek arasindaki bir iliski, bir tanima süreci anlatilir.TadimlikSartli reflekslerim artik diken üstünde, elim en masum nesnelere degmeden önce bir duraksiyor. Sarsintidan hem korkuyorum hem bekliyorum, carpilmazsam düs kirikligina ugruyorum, artik ihtiyac duyuyorum, tiryakisi oldum. Kimi zaman bir el sikismadan, bir oksayistan kivilcimlar cikiyor. Nesnelerden günlerin temposuna, duygulara, iliskilere bir elektrik carpmasi bosaliyor. Acaba sahici enerji mi, yoksa icimizdeki gerilim alabildigine kitlasti da o yüzden nesnelerden sacilan enerjiye karsi duyarlik mi kazandikBüyük bireysel ve toplu serüvenlerin kahramanlik cagi kapanmis, Amerikan ruhu bugün gerilim eksikliginden, amac yoksunlugundan ötürü kuvvetten düsmüs, erisilmis ya da erisilecek bir refahi gözleyen, atilimdan yoksun bir gündelik rutin halinde. Ama gerilim nesnelerden, ekonomik sürecten, insan iradesinin ötesinde yasayan üretim hummasindan hala fiskiriyor. Nesnelerin dünyasi uyanik, uykusuz, kendi icinden kaynaklanan bir tür akilcilik ona canlilik veriyor, oysa insanlarin dünyasi bazen robotlarin uykulu kimildanislarini andiriyor.Bu uyusmazligin sirrini, insan enerjisinin hangi noktada nesnelerinkine eklenmesi gerektigini arastiriyorum, bulamiyorum ve Manhattanin elektrikli tozunun igneledigi parmak uclarimi ovusturmakla yetiniyorum. ...Endüstri dünyasinin beyni Manhattan, bedeninden kopuk bir beyin. New Yorkun hummali üretim ikliminde, Madison Avenuenün celikten camdan, kusursuz gökdelenleri üstünde, sanki hepten soyut bir dünyada bulundugumuz kuskusu geziniyor havada. Sakin bir uzay gemisinde olmayalim Bir kent mi bu, yoksa dogadisi bir organizma mi, boslukta asili duran bir bürolar evreni mi