Emiliano Monge, Meksikanin tarihini üzeri beyaz örtüyle kaplanmis bir duvar gibi canlandirir zihninde ve bu örtüde actigi ufak tefek deliklerden okurun geri kalani tahmin etmesini ister. Germn Alcntra, catisma ve siddetin anne karnindan ölüme, corak düzlüklerin yegane kurali oldugu o cografyanin insanidir. Ve bakir renkli bir gökyüzü altinda her tür lirizmin tatli sarhoslugundan uzak, neredeyse önüne cikani ögüten bir makinenin ritmik soluk alisverisleriyle ilerler onun hikayesi. Azgin ve soguk, her tasin altina sinmis ve bir o kadar öznesiz siddetin, adeta yazgi gibi, topragin ve havanin bir unsuru gibi varligini hissettirdigi o mechul cografya yirminci yüzyilin siddetle karakterize tüm toplumlarindan bir parca sunuyor adeta bize. Latin Amerikanin en önemli 25 yazari arasinda gösterilen, 2012 Jaén Ödüllü genc yazardan, cesur ve yüzlesmeye ve zorlu bir okumaya hazir okurlari icin... Hastalikli yelin var gücüyle beraberinde sürükledigi mikroplu talas kirpintilari, tas parcaciklari ve kükürtlü tozun yani sira kaynagini fundalik arazinin altindan almayan gürültüler ve kokular da yolculuk eder göremedigimiz kümes hayvanlarinin kanat sesleri, ölü bir tavsanin cürüyen cesedi, bir yilanin gergin cingiragi, dikenli kaktüslerin etrafini saran ciceklerin acma sesi...