Bergson'un felsefesi, pozitivizm ile çesitli izafiyeci (relativiste) felsefe sistemlerinin yikici etkileri altinda, mutlak hakikati elde etmenin ümit ve imanini kaybeden 19. yüzyilin insanligina, bu asrin sonlarinda sezgi metodunu oraya koymakla, bir ümit ve imani getirmisti. Bu sebepten her memlekette ilgi ve takdirle karsilandi. Tesirleri az zamanda bütün dünyaya yayildi. Henüz yasamakta iken onun kadar takdir ve alaka gören ve öylesine anlasilan filozof belki de yoktur. Asrimizin baslarinda yine birbirini takibeden rölativist felsefelerin karsisinda Bergsonculuk, insanlik vicdaninin ümit cephesinin adeta bekçisi oldu. Hayatinin sonlarinda mistisizmi sahane tahlillerle müdafaa eden tezini ortaya koyarken onda, Allah'ina kavusmak isteyen inanmis bir ruhun hamlelerini hissediyoruz. Her bakimdan betbaht asrimizda mutlaki arama yolunda belki bir ye'sin ifadesi olan varolus (existentialisme) felsefesi, hala Bergsonculugun tesir sahasini doldurmus sayilamaz. Bazi sathi taraflarina ragmen Bergsonculuk, insanligin her asirda gözünü çekebilecek ümit ve ilham kapilarini açmistir.