Bir sehre ruhunu veren, o iklimin, o cografyanin, o kültürün, o sehri yapan insanlarin birlikte kotar-diklari biricik olustur. Bu bazan bir pencere biciminde kendini gösterir, bazan bir agac seciminde. Mesela Istanbul ve Bursa icin Erguvan vazgecilmemesi gereken bir agactir. Sehrin Erguvana ihtiyaci vardir. Erguvan pembesinden arindirilmis bir Bogazici, baharda, gelinini yitirmis duvaga benzer.Bir sehre ruhunu veren bazan o mintikada kaynayan bir su, bazan sadece o bölgede pisirilen bir yemek, oynanan bir oyun, bir yapi tarzi, bir davranis, bir mezar, bir tepe, bir ziyaretgah, bir mesire-dir. Urfada Halilür-Rahman, Konyada Mevlana kadar Meram, Safranboluda evler, Erzurumda Cifte Minare kadar eski cesmelerden akan eski sulardir.Bir sehre ruhunu veren cocuklarin oyun oynarken söyledikleri türküler ve tekerlemelerdir. Esnafin müsteriyi karsilamasidir. Topluca yasanmis elemler, topluca yasanmis kederlerdir.Bütün bu unsurlardan yoksun kalan sehir ruhunu kaybeder. Belki büyür, modernlesir, hatta azmanlasabilir, ama ötekilerden bir farki kalmaz, cekici bir yani olmaz, icinde ikamet eden insanlara verecegi bir seyi yoktur artik onun.