Cahit Zarifogluna ait hangi metin olursa olsun, onun dünyasina bir iklime gecer gibi girersiniz. Yeni bir iklime girmenin ne gibi etkileri oluyorsa, nasil degistiriyorsa insani öylece degisirsiniz. Türkcede hem hem ahenge ulasmak, hem de duygu iletisimini saglamanin belki de en cetin bir sairlik görevi oldugu günümüzde, bir de buna avucunda kor tutmayi eklemisti. Halini iyiye dogru sürekli yüceltirken, siirini de yeni haline uydurma savasinda idi. Cahit Zarifoglu o hale gelmisti ki, kendi dünyasi icinde bir siir dili kurmustu ve bunu cok iyi kullanirdi. Yani siire, o anlatilmaz olana ait bir durum ciktigi zaman, bir algilama oldugu zaman onu hemen aninda siire döküverirdi.