Ben ailemin konustugu dili konusmuyorum, onlarin sahip olduklari hicbir aniyi paylasmiyorum. Onlara ait olan, onlari onlar yapan seyler, tarihleri, kültürleri, inanclari, umutlari bana aktarilmadi. Mülksüzlestirildigimin bilincinde olusumda hicbir nostalji duygusu, sirf Yahudi oldugu icin bana daha yakin olabilecek seylere karsi hicbir özel düskünlügüm yok. Ben yillardir ailemin tarihcesini yaziyor, o sürekli parcalanmayi yeniden cizmeye calisiyorum. Otobiyografi denemeleri, yazinsal projeler, toplanti tutanaklari, kisa anlatilar ve elestiri notlarindan olusan bu metinler, Georges Perecin en önemli kitaplarini nasil kurduguna, gecmis günlerinden bazilarini nasil yasadigina taniklik etmekle kalmiyor. Dökümler cikarmanin, mekanlari, tüketilen yiyecekleri, dilekleri ve tasarilari sürekli not etmenin, Georges Perecin yazinsal oyunlarinin ötesinde, bir kimlik ve köken arayisina baglandiginin birer kaniti Dogdumdaki metinler. Göc ve kacis, sürgün ve kopma, bellek ve hatira, dogum ve aidiyet gibi temalar etrafinda dönerken, gecmiste yitirilenlerle gelen bir unutma, unutulma ve kimliksizlik kaygisina gelip dayaniyorlar. Dogdum, hem yazinsal hem de yasamsal süreclere isik tutuyor.