Elke stad heeft zijn eigen volkswijk. Zo'n buurt met een stigma, een buurt waarvoor de mensen die er niet wonen doorgaans evenveel ontzag koesteren als afkeer. Dit soort wijken hebben een eigen manier van leven. De autoriteiten krijgen er maar lastig vat op.

Het zijn buurten die een grote saamhorigheid kennen. Mensen zorgen er voor elkaar. Zij vormden al een 'participatiesamenleving' lang voordat dat woord aan zijn opmars in het moderne beleidsjargon begon. Het zijn ook wijken waarin de sociale druk soms verstikkend is en waar de wet niet altijd zo serieus wordt genomen. Dat is goed te begrijpen als je de geschiedenis van die wijken kent, maar met de zelfredzaamheid kan het ook uit de hand lopen, zeker als die zich vermengt met (drugs-)criminaliteit.

In Een ongetemde buurt beschrijft Pieter Tops op indringende wijze de geschiedenis van één volkswijk in één stad: de Vogeltjesbuurt in Tilburg. Het is de unieke, en tegelijk ook exemplarische geschiedenis van een buurt met zijn eigen mythes en legendes, een buurt ook die bepaald niet normloos is - al hanteert men er lang niet altijd de normen van de rest van de samenleving.