Farkina varamayabiliriz ama bazen kendi kendimize kurdugumuz öyle hapishaneler olur, o kadar siki parmakliklar arkasinda yasamaya calisiriz ki, Magduriyet Hapishanesi, Kacinma Hapishanesi, Kendini Ihmal Etme Hapishanesi, Sirlar Hapishanesi, Sucluluk ve Utanc Hapishanesi, Keder Hapishanesi, Katilik Hapishanesi, Icerleme Hapishanesi, Korku Hapishanesi, Yargilama Hapishanesi, Umutsuzluk Hapishanesi, Affetmeme Hapishanesi... Nazilerin toplama kampindan sag cikmis ve klinik psikolog olan yazar Edith Eger, Hapisliklerin en kötüsü Nazilerin beni icine tiktigi degildi, en kötü hapishane benim kendime kurdugumdu diyor. Uzun ve calkantili bir hayatin icinden süzülen carpici hikayeler esliginde hapishanenin zihnimizde oldugunu anlatirken özgürlüge ve dolayisiyla potansiyelimizi kucaklamaya acilan kapinin anahtarinin da cebimizde oldugunu gösteriyor. En kötü deneyimlerimiz, en büyük acilarimiz öngörülmemis kesifleri harekete gecirip yeni bakis acilarina ulasmamizi saglayarak en iyi ögretmenlerimiz haline gelebilir. Önemli olan basimiza ne geldigi degil, onunla ne yapmayi sectigimizdir. Sifa bulmamiz, doyuma ulasmamiz ve özgürlügümüz bu secimimize verecegimiz anlama ve devsirecegimiz amaca baglidir. Hayat bir armagan, onu kendi yarattigimiz hapishanelerde ziyan etmek yerine, degerini bilerek ve hissederek özgürce yasayalim.