Lambanin los isiginda yatagin kenarina oturup, onun bu alisik olmadigim mutsuz halinin adini koymaya calisiyorum. Böyle düsünceli olmak Alicele bagdasmiyor, fakat sanirim babamin ölümüyle hepimiz savunmasiz kaldik. Alicei düsünmek bilegime bakacagim o zorunlu ani gecistirmemi sagliyor. Geceligimin kolunu siyirabilecek cesareti toplamaya calisirken tam bir korkak oldugumu düsünüyorum. Karanlik Odada babamin cesedi bulunduktan sonra beliren isarete tekrar bakmak icin hazir miyim acabaKendi kendime, oradaki her neyse, baksam da bakmasam da aynen duruyor iste diye söylenerek nihayet kolumu aciyorum ve ciglik atmamak icin dudaklarimi isiriyorum. Beni sasirtan bilegimin alt tarafinda beliren isaret degil, ama simdi rengi sabahkinden bile daha koyu. Daire ne kadar net olsa da, onu kalinlastirip kenarlarini pürüzlü hale getiren cikintilari bir türlü cözemiyorum. Icimde dalgalar halinde yükselen panik duygusuyla savasiyorum. Sanirim bir yerlere basvurmam gerek, yapabilecegim bir sey olmali, anlatabilecegim biri, ama böyle bir sey kime anlatilir ki Eskiden olsa Alicee giderdim, böyle bir sirla baska kime güvenebilirdim Yine de aramizdaki mesafenin giderek acildigini görmezden gelemem. Ona karsi temkinli olmama yol acan da bu.