Alevilik insan merkezli bir halk ögretisidir. Alevi felsefesi her seyi insanda görür, tanrinin görünür yüzü de olan insan, Aleviler icin en yüce ve en kutsal varliktir... Insan sevgisine dayali bir halk inanci olan Alevilik, tutucu ve bagnaz degil sürekli yenilige, gelismeye acik olan devrimci bir öze sahiptir. Iste bu özellik Aleviligin diger halk inanclariyla cok cabuk kaynasmasini da saglamistir.Hükümdarlarin ve Islam ulemasinin kendilerine dayatmaya calistigi din ve ibadet anlayislarini bir kenara iterek, yasanilan gercek dünya üzerinde evrene ve insana bakmaya cabalayan Anadolunun yoksullari yani Aleviler, kendi inanclarini ve hayallerini de bu gerceklik üzerine insa etmeye calismislardir.Alevilerin feodal Selcuklu ve Osmanli yönetimlerine karsi yürüttükleri sinif mücadelesi görülmeden Alevilik kavranilamaz... Alevilik kul-efendi iliskisini reddeder. Kulluk iliskisi bagimlilik ve sömürü iliskisidir. Feodal toplumdaki sosyal iliskilerin temelinde de, günümüz kapitalist toplumundaki sosyal iliskilerin temelinde de bagimlilik ve sömürü iliskileri yatar. Bu, zayifin güclüye, yoksulun zengine, mülksüzlerin mülk sahibine karsi kulluk iliskisinden baska bir sey degildir. Aleviler kulluga riza göstermezler, Alevilerin özlemi, tüm bagimlilik iliskilerinin, tüm sömürü iliskilerinin ortadan kaldirildigi, insan insana özgür ve esit iliskilerin kuruldugu bir dünyadir.