Yemyesil otlarla dolu bir ova vardi. Bu ovada bir de aksama kadar cani cektiginde yiyen, billur sulardan kanasiya icen iriyari, semiz bir öküz vardi. Bu öküz gece olunca, SYarin ne yiyecegim. Diye dertlenir, kaygilanirdi. Bu düsüncesinden ötürü de geceden sabaha zayiflar, kila dönerdi. Öküz, sabah olunca yine her günkü gibi bütün oburluguyla yesilliklere dalar, aksama kadar durmadan yerdi. Yine irilesir, siser, bedeni etle, yagla dolar, kuvvetlenirdi. Aksam olunca yarinin kaygisina kapilir, titremeye baslar, zayiflardi. SBunca rahatca su yesilliklerde otluyorum, bu cimenlikte karnimi doyuruyorum. Hicbir gün rizkim azalmadi, bu korku nedir diye aklina getirmezdi.Öküzün bu hali yillarca devam etti. Her aksam olusunda o semiz öküz SEyvah, rizkim kalmadi diye kaygilanirdi. O öküz nefsin sembolüdür.O yesiliklerle dolu ova da dünyayi temsil etmektedir. Nefis, Gelecek günlerde ne yiyecegim, yarinin rizkini nereden elde edecegim diye düsünür durur.