Ikinci öykü kitabi Ölüler Kasabasi ile Taskin Pelivan, kahramanlarinin yalnizliklari, yenilgileri, ürkeklikleri, tereddütleri icinden okuyucuyu yeni bir yolculuga cikariyor. Kitabin cografyasi ve özneleri, esere adini veren öyküden de anlasilacagi üzere, yer yer kentin ve kentlilerin disina tasip kasabayi ve kasabalilari icine aliyor. Kahramanlarinin zihnindeki gecmis ve gelecek arasinda salinan varolussal arayislar, cogu öyküde mektuplarla dile geliyor, hakikate bürünüyor. Öyküler arasinda kurgusal bütünlügü saglayan gecmisten simdiye, simdiden gelecege atilmis bu mektuplar.Cogunlugun ve gündeligin parcasi olmak, ayni anda hem trajik bir mahkumiyet hem önüne gecilmez bir komedyadir, kurgusal olarak birbirinin icine gecmis bu dokuz öyküye yekpare olarak bakildiginda yazarin israrla okuyucunun karsisinda insa ettigi hakikat budur. Ancak benzersiz olma arayisi, ya da siradanliktan kacis nihayetinde her öyküde bir aleladelige demir atiyor. Kitaba hakim muzip dil bu icerik ile bütünlesiyor.En büyük korkum hayati yasayamamis olmakta Tüm asiriliklarimincöküntümün sebebi de iste bu korkum. Bir sey yapmak istiyorum. Herkes gibi. Sonra, dünyanin en güzel camisini tasarlayip var olmakla yok olacagindan korkan, cizimlerini yakan Sirazli mimar gibi hicbir sey yapmiyorum.