Dinmek bilmiyor askimizin agrisi. Nasil dinsin Yarim yüzyil dolu bir nehir gibi akti, aka aka birikmis bir deniz oldu askimiz, ve.. sonunda, nasil oldu bilmiyorum, askimizin denizini koruyan baraj cöktü, ve sensiz, ben askimizin tasmis sulari dibinde kaldim. Bogulmus degilim, yalniz sularin altindayim. Üstümde bütün bir deniz, bütün bir dünya. Kimse görmüyor beni. Kimse duymuyor sesimi, ben kendim de duymuyorum kendi sesimi. Eskiden gün günü tekrarlanan nagmelerim, bogula bogula ve sessizce ölü baliklar gibi cikiyor suyun yüzüne, eskiden beni yeryüzünde tutan ve yasatan Ayi Dagi, Soguksu kiyilari ve Ceneviz kalesi, kayan yildizlar gibi kayip altinda kaldigim denizin sularina karisti, ve karada kalmis askimi biri bilmiyorum kim bulup demir civilerle carmiha gerilmis Isa Peygamberin ciplak gögsü üstüne mihladi. Cengiz Dagciyi cektigi acilar, tabi tutuldugu sürgünler ve muhatap kaldigi yalnizliklar karsisinda, kendi tabiriyle hayatta tutan bir yanda güzel Kirima kavusma arzusu ise, diger yanda da esi Regina Hanimin bir an olsun eksilmeyen destegidir. Bu yüzden Cengiz Dagci, esi Regina Hanimin vefatindan sonra bu yüce gönüllü ve alcenap kadina duydugu hisleri her cümlesi askla ve hasretle yazilmis Reginada dünyaya ilan etmistir.