Hala bir ruhumuz var mi Cagimizda bu mümkün mü Eger varsa, nerede konumlanir Beyinde mi, kalpte mi, beden sivilarinda mi Ruh nedir Konusan varligin diger konusan varliklarla bagi ve bir anlam yapisi midir Peki, cagimiz anlam yapilarini yok eden bir cag ise, ruhumuza ne olmustur Kristeva bu sorularin, modern varliklar olarak icinde bulundugumuz cagin temel sorulari oldugunu ileri sürüyor, üstelik ikna gücü de oldukca yüksek. Modern insan günlük deneyiminde icsel yasaminin cöküsünün izinde sürüklenmektedir. Bu cöküs, televizyon dizilerinin duygusal santajinda, romantik tatminsizlikte, dinlere yöneliste her gün acikca ifadesini bulmaktadir. Bunlar Kristevaya göre sakatlanmis öznelligin emareleridir. Bu gezgin, dur durak bilmeyen ve performans sarhosu öznelligin olusum mekanini en iyi temsil eden gelecegin kent modeli New Yorktur. Cagimizin bu simge kentinde yasayan modern insan, kazanmanin, harcamanin, haz almanin pesinden kosar. Bu yasam deneyiminde belki aci ceker, ama pismanlik ve vicdan azabi duymaz. Imgelere bogulur, imgeler onun yerine gecer. Yasadigi hayal aleminde, gösteriden o da bir pay almaya calisir. Söylemi standartlasirken, edim ve vazgecis anlam yorumlarinin yerini alir. Bu nedenle modern narsis bu karmasanin icinde ruhunu nereye hapsettigini bilmez. Hatta ruhunu kaybetmekte oldugunun farkina bile varamaz. Kristeva ruhun yeni hastaliklarinin tanisini burada koyar Özne icin temsilleri ve anlamsal degerlerini kaydeden ruh, yani psisik aygit bozulmustur, calismamaktadir. Cagimiz da tipki ruhunu yitirmekte oldugunu bilmeyen insan gibi, kendi bilincinde olmayan bir medetsizlik cagidir. Cagimizin hastaligi, psisik temsil imkansizliklari ve yetersizlikleridir. Psisik uzami ölüme sürükleyebilecek hastaliklardir bunlar. Gösteri toplumunun aktörü ya da tüketicisi, imgesel yoksunluk hastaligina yakalanmistir. Taninin ardindan, modern insani bu kötürümlükten psikanalizin nasil kurtaracagi sorgulamalari gelir. Kristevaya göre modern insan analistten psisik aygitini tamir etmesini beklemektedir. Kristeva bu sorunsalin izini, Jeanne Guyon gibi bir XVII. yüzyil gizemcisinde, Germaine de Stal gibi daha XVIII. yüzyilda entelektüel figür olarak yerini alan bir kadinin söhret ve yas tutkusunda, cagimizin isterigi dedigi Sabina Spielreinin temsile baskaldiran bedensel hafiza olmasinda, depresyonun dilini kadinlik konumu ile birlestiren Helene Deutscheun acik yapisinda sürer. Ama temsil, ask ve özdeslesme konusundaki sorgulamalari bu tanilarini derinlestirir. Bu derinlesmenin ugraklarinda Hristiyanlik-Musevilik ile Joyce, ask, edebiyat, kutsallik ve özdeslesme üzerine cözümlemeler yer alir.