Ayni okullarin dernek calismalarinda yahut yurtlarda tanismis, baska birdünyanin mümkün oldugunu düsünen ve bu ugurda mücadele etmeyeniyetli, birbirlerinden baska tutamagi olmayan bir avuc insandik... Kendimizemekan olarak sectigimiz yer, bizden önceki muhalif kusaklara da ev sahipligiyapmis olan, Süleymaniye Camiinin karsisindaki cay ocagiydi. Sabahtanaksama kadar her türden tartismanin yapildigi, ev ve okullarimizdan dahafazla zaman gecirdigimiz ana karargahimizdi bizim. O yüzden SüleymaniyeTaifesi olarak anilirdik. Doksanli yillarin basindan itibaren okullari bitirip, yasam tarafindan cesitli yerlere savrulmus olsak da biz hep Süleymaniyeliolarak kaldik.Süleymaniye Günlükleri, 12 Eylül 1980 darbesi sonrasi kosullarda ögrencihareketinin sekillenme sürecine taniklik ediyor. Ama sadece protestoeylemlerini, direnisleri, gözaltilari, siyas tartismalari, kavgalari anlatmiyor. Evbulma ve karnini doyurma derdiyle, istirabi ve eglencesiyle, tabii asklariyla, solcu ögrenci hayatinin gündeligini de anlatiyor.Tesadüf Özlem Demir, nostaljik hamasetten uzak duran canli anlatimiyla, naif bir ruhu, naiflesmeden hikaye etmeyi basariyor.