Biz Türk cumhuriyetcileri, Osmanli tarihinin bosluklarini, karanliklarini, bilinmezlerini ve simdiye dek kaliplastirilmis abartmali yakistirmalarla sisirme yorumlarini, soylu bir akiciligin, objektif bir bilimselligin ve saglikli bir dogruyu arama merakinin beyinsel ve evrensel terazisi icine oturtamadik.Osmanli hanedaninin kullari, zaten bunu yapamazlardi.Kullar, efendilerinin tarihini ya onlara yaranmak, ya kendi kulluklarinin önemini cilalayip parlatmak icin, efendilerinin olaganüstü kisiler olduklarini göstermek duygusuyla yazarlar.Cumhuriyet dönemi ise silah gücünden cok, insanin fizik gücüne dayali bir savunma düzenine bagimli kaldigindan, Osmanli tarihini hamaset körüklerini calistiran bir propaganda araci olarak kullanmayi yegledi ve tarihin tekrar tekrar degerlendirilip tekrar tekrar yorumlanma geregini resmi bir görüsün cercevesi icinde dondurdu...Böylece dogrulari daha cok arama özgürlügünün yerini kafadan atma bir böbürlenmecilik aldi ve bu böbürlenmecilik de kusaktan kusaga büsbütün dogmalasti.Gecmisimizdeki insan iliskileri üstüne sanat alaninda degisik cesitlemeler yapma ve bunlari insanligin evrensel serüvenlerine armagan edebilme olanaklari kisirlasip bücürlesti.Idam Edilen 44 Vezir-i Azamin Drami adli kitapcikta ayni ailenin kendi cevresindeki üst düzey kullara ne kadar acimasiz ve ölümcül davrandiginin profilini cizmeye calistik...Öldürülmüs Sehzadeler ve Devrilmis Padisahlarda ise Osmanli hanedaninin kendi ailesi icindeki bitip tükenmeyen kanli ve anarsik iktidar kavgalarinin bir profilini cizmeye calistik.Her iki kitap da Osmanli ailesinin simdiye dek su yüzüne cikarilmak istenmemis siyasal cinayetlerinin insani dehsete düsüren kanli bir antolojisidir.Dondurulmus ve carpitilmis bir tarih dogmatizmiyle insan aklinin ortaklasa yarattigi evrensel ve görkemsel sanat ve bilim kubbelerinden hicbirine merdiven kurulamaz.