Een meisje groeit op bij een oom en tante, bij wie ze als baby is ondergebracht. Ze is er gelukkig. Op haar dertiende wordt ze zonder enige uitleg teruggeplaatst bij haar biologische ouders, ze ziet haar oom en tante en vriendinnen niet meer, ze wordt aan haar lot overgelaten en moet zich zien te redden in haar nieuwe omgeving. Ze is wanhopig. De vader is woordeloos en slaat, de moeder vreugdeloos, de armoede is overweldigend. Maar langzaam, weerbarstig, vindt het teruggestuurde meisje haar weg in die nieuwe wereld. Citaat uit de roman: 'Pluk het haantje, ' gebood ze en ze stak me het dode dier toe, dat ze bij de poten vasthield, zijn kop bungelde heen en weer. 'Daarna moet je hem ontweien.' 'Wat? Ik begrijp het niet.' 'Wil je hem soms zo eten? Je moet de veren er toch afhalen, of niet dan? Daarna snijd je hem open en haal je de ingewanden eruit, ' legde ze uit terwijl de naar mij uitgestrekte arm lichtjes schudde. Ik deed een stap achteruit en keek een andere kant op. 'Dat kan ik niet, daar kan ik niet tegen. Ik kan gaan poetsen.' Ze keek naar me zonder verder nog iets te zeggen. Ze smeet het dode dier op het aanrechtblad, met een gedempte bons, en begon als een gek de veren eruit te trekken.