Oude structuren, herinneringsruïnes, verdrogende rivieren, verlaten opgravingsterreinen. Galina Rymboe roept in haar gedichten de postapocalyptische werelden van de ingestorte Sovjet-Unie en het huidige Rusland op. In een meeslepende taal laat ze gewaarwordingen, abstracties en intieme momenten samenvloeien. Maar hoe verwoest de werelden in deze bundel ook zijn, de dichter blijft zoeken naar manieren om ze te bewonen. tijd van de aarde is poëzie van het anthropoceen.